Dit jaar viert De Leidsche Flesch, studievereniging voor natuurkunde, sterrenkunde, wiskunde en informatica, haar honderdste verjaardag. Een ivoren jubileum moet natuurlijk groots gevierd worden, dus was het podium van vroeg in de middag tot laat in de avond gevuld met bekende artiesten.

Zo Voelt Ivoor

Al de dag voor het festival begon het werk: een groep vrijwilligers begon met het opbouwen van het terrein. Onder toeziend oog van nieuwsgierige bewoners en een lokale voetbalclub kwam het terrein langzaam maar zeker tot stand. Ook op de ochtend van het festival werd er nog hard gewerkt om alles klaar te zetten. Na enige stress en veel rugpijn kon het feestje dan eindelijk beginnen! Veel bezoekers gingen direct van de ingang naar de bar. Als er een plek is om schaamteloos om 13:00 je eerste biertje te halen, dan is het wel een festival. Zeker als je er vroeg bij bent en nog in de regen naar een leeg podium staat te kijken.

Gehuld in een poncho en met een biertje in de hand was de volgende bestemming natuurlijk het podium. Daar werd het festival geopend door Mio, DJ in monteursuniform. Al vanaf Corpus was hij te horen. Het terrein stroomde gestaag vol en tegen de tijd dat Mio het stokje overdroeg aan Bronsch, huisband van de Flesch, liep er al een paar honderd man rond.

Bronsch speelde een paar klassiekers, maar ook hun eigen nummers. Zo schreven ze een nummer over het honderdjarig bestaan van De Leidsche Flesch (Zo Voelt Ivoor) en eentje over de welbekende en alom geliefde Foobar (Het Fenomeen). Vrijwel elke Flesscher in het publiek zong uit volle borst mee, of deed daar een poging toe.

Arabian Nights

Na de Fleschband was het tijd voor de eerste externe artiest: DJPJ. Zelfs als zijn muziekkeuze niet jouw smaak was, kon je genieten van wat er op het podium gebeurde. Tijdens zijn act van meer dan een uur werd hij door iedereen omschreven als iemand die ‘duidelijk de tijd van zijn leven heeft’. Hij zong, danste en beeldde de tekst uit. Bij selfies poseerde hij zonder uitzondering.

Na de gezelligheid met DJPJ volgde een nostalgische act voor veel festivalgangers: Ch!pz. De groep bestaat al sinds 2003 en veel studenten zijn ermee opgegroeid. Deze act was dan ook één van de grootste trekkers voor het Fleschtival. Al voor de groep het podium betrad werd er geschreeuwd en gezongen. Toen ze aan hun eerste nummer begonnen, barstte het feestje pas echt los. Iedereen probeerde zo dicht mogelijk bij het podium te komen en alle telefoons kwamen omhoog. Het dansje bij 1001 Arabian Nights werd nog dagenlang overal gedaan.

En een festival vol natuurkundigen is natuurlijk niet af zonder een echte natuurkundige snack: Stichting Rino serveerde hun geliefde stikstofijs! Urenlang stond er bijna altijd wel iemand te wachten op een bolletje Bastogne-ijs. Want wat is een festival zonder een biertje in de ene en een ijsje in de andere hand?

Dakterras

Drie kwartier lang danste Ch!pz over het podium. Een daverend applaus begeleidde ze de trap af, waarna een hele andere act ze opvolgde. Swifty, bekend van Dakterras, liet het publiek ruim een half uur springen. De meesten hadden een biertje in de hand toen ze opkwamen, maar tegen het einde hadden veel festivalgangers een biertje in hun haar. Dat mocht de pret niet drukken en een kort tripje naar de bar later sprongen ze gewoon door.

Een klein beetje rust kwam met DJ Tim Breur. Hij draaide nog steeds muziek om bij mee te springen, maar met een flink aantal goede meezingers tussendoor. Een ideaal moment om al zingend nog eens langs de bar te lopen, of een karaoke te houden in de rij voor de toiletten. De regen hield op, de zon brak door en schuilen in de tenten was niet langer nodig. Ook de crew, verspreid over het terrein, zong en danste vrolijk mee.

Om zeven uur kwam de volgende bekende artiest het podium op: Barry Badpak. Alle beroemde nummers kwamen voorbij. Er werden zelfs twee Kims het podium op gehaald voor Kimmie, Kimmie, Kimmie: een cover van ABBA’s Gimme, Gimme, Gimme. De Leidenaren, waarvan eentje in de bekende badjas, waren de meest Leidse act en dat was goed te horen. Ze waren daarnaast ook de laatste live act: de rest van de avond werd verzorgd door DJ’s.

Escaleren

De eerste van die DJ’s was Dustkey, oprichter van het DJ-gilde van de Flesch. Een uur lang wist hij de energie hoog te houden met Drum & Bass. In die tijd ging de zon onder, dus werden de zaklampen op telefoons heen en weer gezwaaid en monteerden de fotografen een flits op hun camera. De maan was goed zichtbaar boven het terrein, dus voor de sterrenkundigen was het evenement in ieder geval een succes.

De Gebroeders Scooter sloten het festival af. Met helm en al kwamen ze het podium op gerend en wisten ze twee uur lang de sfeer hoog te houden. De bar kreeg het ook nog even druk tijdens deze laatste uurtjes, want de Gebroeders hadden een heleboel toeters in hun mix verstopt. Met de laatste toeter eindigde hun optreden en was het Fleschtival zo goed als voorbij.

Maar De Leidsche Flesch kan natuurlijk niet vertrekken zonder hun Fleschlied te zingen. De leden verzamelden zich bij het podium en het lied klonk over het hele terrein. Zodra de laatste noten klonken begonnen bewaking en crew de bezoekers van het terrein te vegen. Sommigen vertrokken gelijk, anderen moesten op iemands schouder naar buiten begeleid worden. Biertjes werden nog even snel achterover getikt. En opeens was het terrein leeg en kon het afbouwen beginnen, een proces waar de crew tot diep in de nacht mee bezig was.

De dagen na het Fleschtival werden gekenmerkt door rugpijn voor de crew en katers voor de bezoekers, maar vooral veel blijdschap onder iedereen. Commissie, crew en bezoekers waren het eens: een beter verjaardagsfeestje kon de Flesch zich niet wensen.

Wij dragen dit artikel op aan Douwe Remmelts, voor zijn fantastische inzet op dit evenement en bij alles wat hij deed, en voor de grote positieve invloed die hij heeft gehad op alle leden van De Leidsche Flesch.