Ik sta op het grenswisselkantoor. Een plek je waar buitenlandse valuta kunt pinnen. Ik heb wat noodgeld nodig; voor de eerste week in ieder geval. Wat als mijn creditcards straks allemaal denied zeggen? Ik krijg een biljet van honderd dollar overhandigd. Op de voorkant van het biljet staat iets wat onmiddellijk mijn aandacht trekt: een onderzoekster achter een microscoop, een DNA-helix en een potje insuline. Een ode aan de Canadese onderzoekswereld. “Een teken!” zeiden mijn ouders even later. Ik weet het niet. Levend blijven en niet meteen onder een brug belanden, in een stad — een continent — waar je niemand kent, dat is prioriteit 1. En een beetje gave wetenschap doen. Dat ook.